اريك جوهانسون عكس هاي واقعي از صحنه هاي غير ممكن را خلق ميكند – گرفتن ايده، و نه گرفتن لحظه .  در ادامه  او اصولي را شرح مي دهد كه به اين حالات خيالي زندگي مي دهد ، در حالي آنها را از لحاظ بصري قابل قبول نگه مي دارد.

من براي در ميان گذاشتن عكسهايم اينجا هستم. يا اينكه آيا اينها عكاسي هستند؟ البته كه اين عكسي است كه نمي تونيد با دوربين عكاسيتان بگيريد.

علاقه من به عكاسي از زماني شروع شد كه من اولين دوربين ديجيتالم را در سن پانزده سالگي گرفتم.  اين با علاقه قبلي من براي طراحي تركيب شد، اما باكمي تفاوت زيرا به جاي استفاده از دوربين، يك فرآيند طراحي بود.

 هنگامي كه يك عكس با دوربين مي گيريد، فرايند عكاسي با فشار داده دكمۀ دوربين تمام مي شود. ولي  براي من عكاسي  احساسي فراتر از اين بود كه  در زمان مناسب و در مكان مناسب باشيد. چون احساس مي كردم هركسي مي تواند اين كار را بكند.

پس من خواستم كه چيزي متفاوت خلق كنم، چيزي كه فرآيند آن با زماني كه دكمه دوربين را فشار مي دهيد تازه شروع مي شود. عكسي مثل اين:

ساخت وساز در امتداد يك جاده شلوغ. اما با يك پيچ و تاب غير منتظره . و با وجود آن، رئاليسم  و واقعي بودنش را حفظ كرده .

  و يا عكسي مانند دو نمونه زير :

هردو عكس هدف مشتركي كه حفظ واقعي بودن و رئاليسم است را دارند.

من همواره خواسته ام كه تصويري كه خلق مي كنم چنان باشد كه بيننده فكر كند كه از آن عكس گرفته شده است .

در هنگاه عكس گرفتن، شما نياز به لحظه اي كوتاه براي فكر كردن در مورد اينكه فوت وفن آن را پيدا كنيد داريد.

اما چه حقه اي به اين تصاوير حالت رئاليسم يا واقعي بودن مي دهد؟ چه چيزي اين توهم ميسازد؟

گاهي منظره ايجاد توهم مي كند. اما در پايان، اين به چكونگي تفسير ما از جهان و اينكه چگونه مي توانيم آن را در يك سطح دو بعدي متوجه شويم، ختم مي شود.

فكر كنم مبناي آن بسيار ساده است. من اين را بخشي از واقعيت مي بينم كه شما مي توانيد تكه هاي متفاوتي از واقعيت را بگيريد و براي خلق واقعيتي ديگر، آنها را كنار هم قرار بدهيد.

اجازه دهيد يك نمونه ساده را نشان دهم.

 اينجا ما سه شيء فيزيكي كاملا قابل تصور داريم، چيزي كه همه ما در زندگي در يك جهان سه بعدي مي توانيم با آن مرتبط باشيم.

اما تركيب آنها با هم به شيوه بخصوصي ، مي تواند چيزي را خلق كند كه سه بعدي به نظر بيايد مثل چيزي كه واقعا وجود دارد. ولي در عين حال، مي دانيم كه امكان پذير نيست.

 ما به مغزمان كلك و حقه مي زنيم، زيرا مغز به سادگي نمي تواند اين حقيقت را كه اين تصوير واقعا معني نمي دهد، قبول كند.

من در تصاويري كه خلق مي كنم، چنين فرآيند مشابهي را دنبال مي كنم. يعني  با تركيب كردن عكس هاي مختلف، واقعيت ديگري خلق مي كنم.

سه قانون ساده براي كسب نتيجه واقع گرايانه وجود دارد. همانطور كه در تصوير مي بينيد، اين تصوير واقعا چيز بخصوصي نيست.

اما با تركيب شدن ، انها مي توانند چيزي مثل اين را خلق كنند.

پس  قانون اول اين است كه عكس تركيبي بايد چشم اندازي مشابه ( با عكس زمينه) داشته باشد.

قانون دوم  اينكه، عكس تركيبي بايد نور مشابه ( با عكس زمينه) داشته باشه.

سوم اينكه با يك دست كردن تصاوير پشت سر هم ، شروع و پايان هر تصوير متفاوت را غير قابل تشخيص كنيم. اين كار بايد انقدر خوب انجام شود كه كسي نتواند تشخيص دهد كه اين لايه ها چگونه با هم تركيب شده اند. با تطابق رنگها ، تضاد و روشنايي در مرزهاي بين تصاوير مختلف، مرز بين تصاوير مختلف را از بين برده و مثل يك تصوير واحد درست كنيد.

به يك مثال ديگر توجه كنيد :

 شايد كسي فكر كند كه اين يك منظره است و فقط قسمت پاييني آن دستكاري شده است. اما در واقع اين تصوير كاملا تركيبي از عكاسهاي ديگر در مكان هاي مختلف است.  شخصا فكر مي كنم اين خيلي آسانتر و راحت است كه مكاني را خلق كنيم تا مكاني را پيدا كنيم، چون لازم نيست با ايده اي كه در سرتان داريد سازش كنيد. اما اين موضوع برنامه ريزي خيلي زيادي را مي طلبد.

وقتي اين ايده در زمستان بسرم زد، اساسا مي دانستم كه بايد چندين ماه براي پيدا كردن مكان هاي مختلف ، برنامه ريزي كنم.

براي نمونه،عكس ماهي را در سفر ماهيگيري گرفتيم. ساحل مكان ديگريست. بخش زير آب از يك گاله سنگي گرفته شده. بله، من حتي خانۀ بالاي جزيره را قرمز كردم تا بيشتر سوئدي به نظر برسد .

اين كار  هميشه با يك طرح اوليه شروع مي شود.

منبع : گويا آي تي